رنگ به عنوان نماد در مذهب و ادبیات و عرفان نیز دیده می شود. رنگ قرمز نمادی از خون، قدرت و نیروست. نشانه ای از شهادت و لاله های سرخ است. همچنین در ادبیات نشانی از عشق و شور جوانی است.
رنگ زرد نشانه ای از ناخوشی و بیماری و همچنین نشانی از خزان و برگ های زرد پاییزی است.
رنگ سبز بر خلاف رنگ زرد و قرمز، معرف زندگانی و شادمانی است. و به این دلیل نشان دهنده بهشت و رستاخیز است. در اسلام نشانی از بهشت و پیامبران و امامان است. رنگ سبز نشان از عالی ترین مقام در تصوف و عرفان است و به همین جهت با عالم تصوف نیز در ارتباط است.
سیاه و سفید با یکدیگر تضاد دارند و از یک طرف نمادی از خوبی، خلوص، نشاط و امید هستند و از طرفی بدی، اهریمن، تاریکی و نا امیدی را نشان می دهند.
سفید نمادی از روز رستاخیز است و بهشتیان با لباسهایی ابریشمین به رنگ سفید و یا سبز ظاهر می شوند. رنگ سفید در عربستان از گذشته نمادی برای اصالت و خوبی بوده است. سفید همچنین رنگ روحانیون زرتشتی نیز است.
اما رنگ سیاه نمادی از گنهکاران در روز رستاخیز است. رنگ سیاه به عنوان نمادی برای این جهانی بودن و نشانگر نفس انسان است. رنگ سیاه نشانگر شیطان و نگون بختی نیز است. ضرب المثل بالاتر از سیاهی رنگی نیست، شاید نشانه ای از همین نگون بختی باشد.
هفت رنگ است زیر هفت او رنگ
نیست بالاتر از سیاهی رنگ
برگرفته از ارزشهای رنگ در هنر و ادبیات ایران
